Ίδιο απαράλλαχτα μουντό και σήμερα,
το θυμικό μου. Ούτε στιγμή ν’ αφουγκραστώ μ’ αφήνει κάποια δειλά σκιρτήματα των
τελευταίων πρωινών, ο Ιαβέρης της ψυχής μου! Τα μάτια στρέφω προς τα έξω λίγο
να ξεδώσουν, αυτά τουλάχιστο. Αρκετά γαληνεμένη σήμερα η θάλασσα. Πιο φωτεινά
παλλόμενο το ατλάζι της, άνετα με ταξιδεύει ως την απέναντι ακτή.
Ζωηρότερα τα χρώματα και κείνης, μέσα
απ’ τη διάφανη ατμόσφαιρα. Της ελιάς τ’ ασημοπράσινο, το καφετί στις
αναδεντριές. Διάσπαρτα με γελαζούμενες πράσινες παρενθέσεις, τα πεδινά της.
Ζαφείρι από πάνω τους κι ο ουρανός.
Άξαφνα, σαν κάτι να υποψιάστηκε ο
νους. Η άνοιξη μήπως; αναρωτήθηκα. Όχι, αφού δεν τέλειωσε ακόμα ο χειμώνας. Η
μήπως ναι, αφού έχουμε τέλη Φλεβάρη με μαλακωσιές; Μα τι τα ρωτάς ανόητε, αφού
έλαβες ήδη και μέσα σου τα ζωηφόρα της μηνύματα; Κείνα τα επίμονα τα πρωινά, π’
αρνιόσουν να προσέξεις. Και που φουντώνουν τώρα καταλυτικά στα κατάβαθα της
ψυχής σου;
Δεν απόρησα! Έτσι και πέρσι, πρόπερσι
και χρόνια πριν, απροσδόκητα την ένιωσα την άνοιξη την ξελογιάστρα να ‘ρχεται.
Πάνος
Αναγνώστου
«Ψηφίδες»
