Με τα παρακάτω λόγια, ένας καθηγητής του Πρακτικού Λυκείου Μυτιλήνης, χρόνια πίσω, στην αναπάντητη ερώτησή του: Tι είναι
ποίηση, πως την αντιλαμβάνονται, τι έχουν ακούσει… έδωσε, με τα καλύτερα λόγια, στους σαστισμένους μαθητές
του την έννοια και το ορισμό της Ποίησης.
«Ας μη σας ταλαιπωρώ άλλο. Σπεύδω να σας
πω ότι ούτε εγώ ξέρω έναν ορισμό που θ’ απαντήσει μ’ αναντίρρητη σιγουριά σ’
ό,τι σας ρώτησα. Σας βεβαιώ. Γιατί η ποίηση δεν εξηγείται, δε λέγεται, δεν
ορίζεται. Δεν μπορείς να πεις είναι αυτό ή εκείνο. Είναι κι αυτό, κι εκείνο, κι
όλα, ή τίποτα. Είναι το αίσθημά μας ότι κάτι συμβαίνει γύρω μας, ας πούμε ένας
παλμός, ένα χτυποκάρδι. Βλέπουμε ένα τριαντάφυλλο. Τα πέταλά του, σφιχτά δεμένα
το ένα με τ’ άλλο, φτιάχνουν μιαν αρμονία εικόνας και χρώματος. Αυτή η αρμονία
δε σταματά μόνο στην όρασή μας. Προχωρεί πιο μέσα, φτάνει ως την καρδιά, την
κεντά, την ερεθίζει, ξεσηκώνει μέσα μας μια συγκίνηση. Ακριβώς αυτή η συγκίνηση
είναι η αίσθηση της ομορφιάς που πλημμυρίζει το «είναι» μας όλο. Ε, λοιπόν,
αυτή η αίσθηση της ομορφιάς είναι η ποίηση –η ποίηση των πραγμάτων, των
καταστάσεων, των ιδεών, η μαγεία του κόσμου…»
Απόσπασμα από το βραβευμένο απ' την Ακαδημία Αθηνών μυθιστόρημα: «Ένα νησί ταξιδεύει» του συγγραφέα Τάκη Χατζηαναγνώστου.
