Οι χαμένες ώρες

Οι χαμένες ώρες

(Άσκηση ορθογραφίας)

Από το βιβλίο της Φωτεινής Φραγκούλη 

«Ελιά στο πέλαγος»,

που κυκλοφόρησε πρόσφατα 

από τις εκδόσεις Πατάκη 

Όσο ήταν μικρός και νέος, άκουγε τους aνθρώπους συχνά να λένε:

«Πήγε χαμένη η ώρα µου».

«Τόσος κόπος, χαμένη ώρα».

«Την ώρα µου µόνο έχασα και αποτέλεσμα; Μηδέν».

«Αχ, τόσες ώρες χαμένες!»

Όλη του τη ζωή αναρωτιόταν. Και τώρα να, ακούει ακριβώς την ίδια απορία από τα χείλη του μικρού του εγγονού:

«Πού πάει, παππού, η ώρα που χάθηκε;».

Και αυτός, ο παππούς, απαντά µε βεβαιότητα πια:

«Οι ώρες που χάνονται πηγαίνουν στα λουλούδια των δέντρων. Τα ζεσταίνουν κι αυτά ωριμάζουν, γίνονται καρπός. Χρωματίζουν τα όνειρα, ωριμάζουν τα κρυφά συναισθήματα. Τρυπώνουν στις κατσαρόλες της κουζίνας και νοστιμίζουν τα φαγητά. Ωριµάζουν τις γεύσεις. Κρύβονται στα φτερά των µικρών πουλιών και τα δυναμώνουν. Ωριµάζουν τη στιγμή της απογείωσης. Οι χαμένες ώρες ξεκουράζονται στο µυαλό των καλλιτεχνών και τους δίνουν ιδέες για δημιουργία. Ωριµάζουν την έμπνευση. Πηγαίνουν και στα πόδια και στα χέρια του εργάτη. Τα χαϊδεύουν, τα ξεκουράζουν. Ωριµάζουν την κούραση, την κάνουν εμπειρία, µαστοριά. Κάθονται στου σταχυού το άγανο και µαθαίνουν από τον άνεμο τα µυστικά της ζωής. Κουρνιάζουν στις συντροφιές και δίνουν φωνή να τραγουδούν οι άνθρωποι τη χαρά και τη λύπη τους. Ωριµάζουν τα αισθήματα, τα κάνουν µουσική. Οι χαμένες ώρες χαϊδεύουν την απουσία των αγαπημένων µας. Τους ξαναφέρνουν στη µνήµη µας. Τον πόνο µας ωριμάζουν.

»Αχ, παιδάκι µου! Και πού δεν πάνε οι χαμένες ώρες!

»Κάθονται και στο µπαστούνι µου και µου φιλούν το χέρι. Ακουμπούν στις ρυτίδες του προσώπου µου και µου ψιθυρίζουν πως η ζωή είναι ωραία, ωραία κι ας είναι δύσκολη».

«∆ηλαδή, παππού, οι ώρες δε χάνονται;»

«Όχι, αγόρι µου. Τίποτα δε χάνεται. Οι χαμένες ώρες είναι µέσα σε όλα τα ώριμα και τα ωραία. Ίσως γι’ αυτό τα λέμε ωραία και ώριμα, γιατί µέσα τους κουβαλούν τις “χαμένες” µας ώρες».

Αναδημοσίευση από το dim/art.

Την Παρασκευή 8 Απριλίου στις 20:30 στο Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ 

θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Φωτεινής Φραγκούλη 

Ελιά στο πέλαγος της Φωτεινής Φραγκούλη

Την Παρασκευή 8 Απριλίου στις 20:30 οι Εκδόσεις Πατάκη και ο ΙΑΝΟΣ 

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Φωτεινής Φραγκούλη 

με εικονογράφηση της Εύης Τσακνιά 

«Ελιά στο Πέλαγος».

Στην άκρη άκρη των λέξεων, στην αρχή ή στο τέλος μιας ιστορίας, είναι ένα μικρό σπιτάκι ολομόναχο. Εκεί μένει ο ποιητής των παραμυθιών. Αυτός που παίρνει τις αλήθειες και τους βάζει ρούχα παραμυθένια.

Μια βραδιά χάθηκα κι εγώ στο δάσος μιας ιστορίας και προσπαθώντας να βγω, βρέθηκα στο σπιτάκι του. Χτύπησα την πόρτα του και με καλοδέχτηκε. Τι σπίτι! Παραμυθένια ομορφιά! Με έβαλε να κοιμηθώ σε ένα στρώμα από λέξεις.
Το πρωί όταν ξύπνησα, ανάλαφρη και σαν να είχα ξαναγεννηθεί, τον ευχαρίστησα και εκείνος με κέρασε πέντε έξι, έξι εφτά, εφτά οχτώ... ιστορίες για πρωινό. Κι εγώ μαζί σας θα τις μοιραστώ.

Αυτό το βιβλίο είναι ένα στρώμα από λέξεις που σαν μαγικό χαλί μάς ταξιδεύει.

Η συγγραφέας έχει δοκιμαστεί στη γραφή και έχει κερδίσει το παιχνίδι της, αναμφίβολα μέσα από τα βιβλία που μέχρι σήμερα μας έδωσε. Το βιβλίο  Ελιά στο πέλαγος, περιλαμβάνει οκτώ μικρές ιστορίες που συνθέτουν τη συλλογή αυτή. Διαφορετικοί ήρωες σε κάθε μία ιστορία μας ταξιδεύουν ανάλαφρα σε μια παιδικότητα που θυμίζει άλλες εποχές, τότε που όλα ήταν πιο καθαρά και ανόθευτα και κυρίως οι προθέσεις και τα συναισθήματα. Δέντρα που όχι μόνο μιλούν, αλλά φυτρώνουν στη θάλασσα και κάνουν έτσι το αδύνατο δυνατό, το άπιαστο ρεαλιστικό, το όνειρο πραγματικότητα. Η αφέλεια και η παιδικότητα σε όλο της το μεγαλείο, ειδικά στην ιστορία «Καλοκαίρι στο κεφάλι». Κείμενα γεμάτα αισιοδοξία, μακριά από παιδαγωγικές σκοπιμότητες, που διαβάζονται με μια ανάσα. Το έντονο στοιχείο του διαλόγου προσδίδει ιδιαίτερη θεατρικότητα και ζωντάνια στις ιστορίες, που η Εύη Τσακνιά με το δικό της τρόπο σκιαγραφεί με μονοχρωμία. Έτσι η έμφαση μετατοπίζεται στο κείμενο και διακριτικά αναδεικνύονται και φωτίζονται εκείνες οι πτυχές και αξίες που θα ενδυναμώσουν τον ψυχισμό των παιδιών ηλικίας από 4 και πάνω, μολονότι η αφήγηση είναι μακριά από ηλικιακά όρια αποδεκτών. Ιδιαίτερα η ιστορία «Σάλασσα πιλά». Είναι αλήθεια ότι είχα να απολαύσω βιβλία αυτού του τύπου από τον καιρό που η Φίλντιση μας είχε χαρίσει την «Καρδούλα» και η Σαραντίτη το «Οι θεατρίνοι». (8+)

Η Φωτεινή Φραγκούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μήθυμνα (Μόλυβο) της Μυτιλήνης. Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικά. Εργάζεται στην Αθήνα ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Έργα της: "Το χωραφάκι της αγάπης", Γνώση, 1990, "Η Κυράνη του δάσους", Αλεξάνδρεια, 1993, "Η Πορφυρένια και το μαντολίνο της", Αλεξάνδρεια, 1995, "Το μισό πιθάρι", Ελληνικά Γράμματα, 2000, "Το ταίρι της αταίριαστης", Ελληνικά Γράμματα, 2003, "Οι άγγελοι των κοχυλιών", Ελληνικά Γράμματα, 2003, "Το τραγούδι της Περσεφόνης", Ελληνικά Γράμματα, 2005, "Εφτά ορφανά μολύβια... εφτά ιστορίες", Ελληνικά Γράμματα, 2008 (βραβείο εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου περιοδικού "Διαβάζω", 2009)., "Κατ-γατ-καραγάτ", Εκδόσεις Πατάκη, 2011.

Όνειρα με... Ποίηση

Είπα σήμερα να κοιμηθώ –και να ονειρευτώ– με την Κυρά-Ποίηση, αύριο ξημερώνει η Ημέρα της. Υποκύπτω πρόθυμα στην επιθυμία παίρνοντας για συντροφιά στο κρεβάτι μου ολίγη Δημουλά, ελάχιστο Ελύτη, κάτι από Λειβαδίτη και Βρεττάκο. Τα βιβλία τους…

«Με ημέρα αρχίζει ή εβδομάδα, / με ημέρα τελειώνει,

Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός / να μη λυθούν οι εβδομάδες».

«Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, / τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους / να περάσει ο πλατύς χρόνος».

Κική Δημουλά

«Και πολλά μέλει να μάθεις αν εμβαθύνεις το ασήμαντο».

«Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ»

«Το κενό υπάρχει όσο δε πέφτεις μέσα του»

«Κι έχε στο νου σου πάντοτε, μ’ ακούς;

το αχ που βγάνει ο σκοτωμός, το αχ που βγάνει η ΑΓΑΠΗ»!

Οδυσσέας Ελύτης

«Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια.

Κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες

και να τις πιστεύω».

«Πέρασαν μήνες.

Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της.

Πασχίζω να θυμηθώ.

Τίποτα».

«Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ' την ανάμνηση της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου».

Τάσος Λειβαδίτης

«Μ' ακούς;

Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.

Μην ξεχαστείς.

Τ' ακούς;

Να 'ρθείς».

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σκέψεις...

Ιόνιο, Πορεία Δυτικά

Τρεις καλλιτέχνες, ο φωτογράφος Δημήτρης Ταλιάνης, ο ποιητής Διονύσης Καρατζάς και ο μουσικός Γιώργος Αθανασακόπουλος ταξιδεύουν στο Ιόνιο με μόνη αποσκευή την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους.

Τρεις μορφές τέχνης –ποίηση, μουσική και φωτογραφία– συνυπάρχουν επί σκηνής σε ένα ιδιότυπο ηχόραμα που ακολουθεί τις διαδρομές της συγκίνησης, την ευαισθησία και την σκέψη των δημιουργών.

Τι απομένει να προσθέσω τώρα εγώ; 

Χίλιες τρεις ευχές, Δημήτρη, η εκδήλωση να στεφθεί με επιτυχία και φυσικά την πρόσκληση.