Κυριακή 1 Μαΐου 2016

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ της ΒΑΛΕΝΣΙΑ

Στον Φίλο Στράτο Δουκάκη
Στρατής Γιαννίκος

Κι ως ξόδευε τη νιότη του ανάμεσα  στα γιασεμιά
Ανάμεσο στις πολεμίστρες της Μήθυμνας, σαν διάβαινε
Μια τρίαινα εφάνη στον πιο ακρινό του κάστρου
Προμαχώνα
Κι είπε δεν την αντέχω την αιώνια άνοιξη.
Τις ευωδιές του λιμανιού, την αρμύρα του βουνού
Βάρος τα νιώθω.
Βάρος τα νιώθω τ’ αστέρια τ’ ουρανού

Επήρε τις θάλασσες
Να βρει πατρίδα μακρινή.
Να βρει πατρίδα άλλη.
Χωρίς νερό – χωρίς γυαλό.
Εβγήκε  στα πέλαγα
Ετράβηξε να οργώσει –
 τις  στράτες της ζωής
Ζυμωμένος μ’ άνθια.

Δώθε Μεσόγειος – Κείθε οι Άτλαντες.
Έψαχνε να ‘βρει  το Μεγάλο Νερό
Και να το προσπεράσει.
Το Γκράντε της Βενετίας Κανάλε
Έψαχνε.
Τι πίσω ήθελε να αφήσει
Τους καταρράκτες της θύμισης.
Κι έφθασε με έσοδό του - το ξόδι της πατρίδας
Σε απόμερη ακτή  της μακρινής Βενεζουέλας.

«Μαρακαΐμπο, Μαρακαΐμπο
Κι εδώ νερό;
Μαρακαΐμπο, Μαρακαΐμπο
Κι εδώ αιώνια άνοιξη;»

Ζητούσε μια χώρα μακρινή
Χωρίς αρμύρα, χωρίς νερό.
Χωρίς την ταξιδιάρα  θάλασσα.
Κι εβρήκε το απύθμενο του ωκεανού ποτάμι.

Έφυγε μακριά, μίλια και μίλια
Πέρα από τα ύδατα-τα χλοερά της θύμισης.
Κι ως έφθασε στα ύψη που ζητούσε
Έστειλε μήνυμα – προσευχή
Να ακούσουν πλανεύτρες θάλασσες
 κι οργίλοι ωκεανοί:
«Απάγκιο μου Βαλένσια.
Απ’ άγιους θαλασσινούς
Και  μνήμες ξελογιάστρες – χώρια
Εδώ είναι η θάλασσά μου.
Εδώ η μνήμη θα αγκυρώσει».
Εφίλησε το χώμα της Βαλένσιας.
Κι είπε:
«Λιμάνι μου στερνό
Και της ψυχής μουράγιο.
Πέρα από την ψεύτρα θάλασσα
 τον  δολερό Ωκεανό.
Λιμάνι της ψυχής μου - εδώ
Στις στράτες της Βαλένσια» 

Από τη Μήθυμνα που γεννήθηκα στη Βαλένσια της αποδημίας μου

4 σχόλια:

  1. Ωραίο ποίημα, εμείς της ξενιτιάς ο κάθε ένας μας έχει το λιμάνι της ψυχής του.

    Άλλος έχει πολλά, αλλά μόνο ένα είναι αυτό που είναι της ψυχής..

    Recuerdos del alma.
    saludos
    Gabo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Στρατής Γιαννίκος, είχε την καλοσύνη, όχι μόνο να γράψει μια εξαιρετική κριτική για το βιβλίο μου που θα δημοσιευτεί προσεχώς, αλλά και να γράψει τούτο το ποίημα για το "λιμάνι" που με φιλοξένησε στην αποδημία μου. Κι ας μην είχε λιμάνι η πόλη μου. Να όμως που η επιμονή και το γινάτι του το έκαναν λιμάν της ψυχής μου, όπως το λες κι εσύ.

    Bellos recuerdos amigo!
    Un abrazo!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εδώ εγω συγκινήθηκα,πόσο μάλλον εσύ Στράτο!
    Πάντα τέτοια απο φίλους που σ΄εκτιμούν και σ΄αγαπούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω, Χαρά μου, πως όταν η εκτίμηση και η αγάπη περισσεύουν και δεν έχουν κανένα συμφέρον να την εκφράσουν με λόγια, βλέπουμε πως μέσα απ’ αυτά απλά ξεχύνεται η αγνότητα των συναισθημάτων αυτού που τα γράφει.
    Αλίμονο αν δεν με συγκινούσε η ποιητική απόδοση του Στρατή στη ζωή μου. Άλλωστε ο άνθρωπος το κατέχει...

    Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, καλή μου κι έυχομαι λιακάδες άπλετες στη μέρα σου και στη ψυχούλα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή