Έτσι σε βλέπω, έτσι πρέπει να είσαι…

Στρατέλ, η μαντινάδα που ήβαλα, είναι για σένα

που ξέρεις να παίρνεις την ανηφόρα για της κορφής την αξία τη μεγάλη.

Η κατηφόρα είναι για τσι παρακατιανούς. Κατέεις εδά, ειντά θλογώ σου;

Αυτήν εννοώ, γραμμένη από την αφεντιά μου:

Η κατηφόρα ‘ν’ εύκολη

μ' ανηφοριά θα πάρει,

κατέχει δα ο μαχητής

τση κορυφής τη χάρη.

Τρεις μαντινάδες σου έπεψα ακόμα, γιατί μια δε τα χωρεί ούλα.

Έρχονται για να ζωγραφίσω ακράγγιχτα το πορτραίτο σου φίλε μου γκαρδιακέ, 

Στρατή Δουκάκη.

Όντε ματώνεις και πονείς

αξιά[*] δικιά σου είναι,

στην πιο ψηλή την κορυφή

διάλεξ’ εδά, και μείνε.

* 

Στα ζάλα[†] σου αντάμωσες

φουρτούνες κι απανέμι

το βράχο δέρνουν κύματα

μα πάντα βράχος μένει.

* 

Θωρώ ετούτα τα κλαδιά

τσι ρίζες δεν ξεχνούνε,

π' άμα οι ρίζες θα χαθούν

και κείνα θα χαθούνε.

Με τα φιλιά μου,

Γιώργος Καμβυσέλλης

                                    Σφηνάρι 19.2.2015

---

[*] Αξία, ικανότητα

[†] Βήματα, άλματα. 

Υ. Γ. Τις έγραψα ειδικά για σένα 

Φίλε Γιώργο, σε γνώρισα μέσα από τα γραφτά και τις λέξεις και… για δικούς μου λόγους σε εκτίμησα, σ’ αγάπησα, σε σεβάστηκα, χάρηκα που σε σένα βρήκα πράγματα δικά μου κρυμμένα μέσα σου.

Άνθρωποι όπως εσύ, με κήπο λέξεων εντός τους, μπορούν να δημιουργούν με λόγια… παραδείσους!

Εσύ με ραίνεις με μαντινάδες, λόγια-ρόδα. Χαϊδέματα τα αισθάνομαι και κοκκινίζω… Και πως ν’ ανταποδώσω τόσα χάδια, Θεέ μου, και πώς να τα κουμαντάρω;

Αυτό που θέλω –και ξέρω να κάνω– είναι ν’ ανοίξω μια τεράστια αγκαλιά και να σε κλείσω μέσα!

Πόσο σ' ευχαριστώ!

Στράτος