Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2021

Μια απρόσμενη επανασύνδεση…

Σπονδή σ’ ένα «μισοτελειωμένο» χρονικό γύρω από το έργο
                                                                                               της Οργάνωσης Νέων Ελλήνων Βενεζουέλας. 


Όσο μεγαλώνουμε, κατά πως λένε, έχουμε περισσότερο παρελθόν και λιγότερο μέλλον. Συχνά έρχονται στιγμές –δεν είναι και λίγες– που κάνεις μια στάση στο παρόν και, κοιτάζοντας προς τα πίσω, βλέπεις πως μπλέκονται ένα σωρό ιστορίες, γεγονότα, βιώματα. Δε λένε να μας αποχωριστούν κι όλο μας γυροφέρνουν. Είναι αυτές οι μικρές παρενθέσεις που εξακολουθούν να μένουν στο νου μας σαν κειμήλια υφασμένα με μνήμες και ονείρατα. Αυτή, νομίζω, είναι η αδιαπραγμάτευτη επιθυμία όλων μας ν’ αγκαλιάζουμε όσα μας σημάδεψαν κατά καιρούς στην εκεί ζωή μας. 
Και συμβαίνει καμιά φορά, εκεί που πάει ν’ αδειάσει και να στεγνώσει η κλεψύδρα, έρχεται μια απρόσμενη πρόσκληση επανασύνδεσης, λες ένα ναι και… ξαναρχίζει της ζωής το μέτρημα. Έτσι συνέβη λοιπόν, είτε αυθόρμητα είτε –το πιθανότερο– από υποχρέωση και ανάγκη το «ναι» της αποδοχής εκ μέρους μου, ήταν υπόσχεση αλλά και χρέος.
Πολλά είναι τα θέματα της ιστορίας του Ελληνισμού της Βενεζουέλας που θα πρέπει να αναδειχτούν. Γι’ αυτό, χωρίς να αναζητώ άλλοθι, το έθεσα σαν χρέος μου να συμβάλλω και να προσθέσω, την ελάχιστη πινελιά μου σ’ αυτό που, σαν ένας πίνακας που έμεινε στη μέση, θα πρέπει να αποπερατωθεί. Θα ήθελα, ωστόσο, για όλα αυτά και άλλα τόσα, να αφήσω μόνο μια ευχή: Μακάρι το Εγχείρημα να βρει τη θέση του στις καρδιές όσων θελήσουν να τείνουν χείρα βοήθειας. Όλα τούτα για αρχή, τώρα σημασία έχει η συνέχεια. Ας πάμε παρακάτω και παραπέρα.
 
Ωστόσο, θέλω τώρα να σταθώ ειδικά στην ενότητα Οργάνωση Νέων Ελλήνων Βενεζουέλας γιατί θεωρώ, και το δηλώνω μετά λόγου γνώσεως, ότι αξιοκρατικά, αυτή η Οργάνωση, δικαιούται αναμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της Ιστορίας. Επειδή είχα την τύχη να γνωρίσω και να εκτιμήσω το έργο τους, επειδή, προσωπικά με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό, επειδή κατά βάθος, και συμπαθάτε με που θα το πω: κυριολεκτικά τους ζήλεψα! Γι’ αυτό ας μου επιτραπεί να γράψω, επ’ αυτού, δυο λόγια. Το δικαιούμαι.
Πριν κάμποσα χρόνια λοιπόν, στο Καράκας, ήταν το 1974, εμφανίστηκε στα ξαφνικά μια ομάδα νέων κι άναψε τη φλόγα που έμελε να βάλει το στίγμα της στο άνυδρο πολιτιστικό περιβάλλον μας. Καταπιάνονταν με κάθε λογής Τέχνη κι ό,τι έκαναν το έκαναν καλά και σωστά. Το έργο τους, όποιο και να ήταν αυτό, ανέβλυζε πολιτισμό! Αυτό μας έλειπε τότε, αυτό χρειαζόμασταν εμείς οι απομακρυσμένοι Έλληνες, δεσμώτες στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Οι νέοι αυτοί είχαν τον τρόπο και την ικανότητα να δημιουργούν χώρο για την αποδοχή τους κι αυτό σήμαινε πάρα πολλά. Η  ύπαρξη τους –πιστέψτε με, το λέω με κάθε ειλικρίνεια– μας διαμόρφωσε και μας καθόρισε. Εμένα σίγουρα ναι. Άφοβα θα τους χαρακτήριζα σαν τη γενιά της ελληνικότητας που δεν υπήρχε, στη χώρα που ζούσαμε τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό.
Τώρα, στα πλαίσια ενός Εγχειρήματος που τολμά να ξαναφέρει στην επιφάνεια μια ξεχασμένη ιστορία, την ιστορία των Ελλήνων της Βενεζουέλας, είναι και μέλη εκείνης της ομάδας. Σε κείνους ανήκει, είναι μέλημα τους να φέρουν στο φως περισσότερα στοιχεία κι αυτό θα γίνει μέσα από το διασκορπισμένο πλούσιο αρχειακό υλικό. Και θα γίνει.
Ας θεωρηθούν τα λίγα τούτα λόγια μου σαν αντιπροσφορά σε όσα εκείνοι μου χάρισαν.

Στράτος Δουκάκης

6 σχόλια:

  1. Συγκινητική θύμηση για μια αξεπέραστη εποχή των Ελλήνων στην Βενεζουέλα...τα λόγια του Στράτου Δουκάκη μας ενθαρρύνουν να διασταυροσουμε όλες τις μνήμες και να γνωστοποιήσουμε την ιστορία των Ελλήνων της Βενεζουέλας..Σε ευχαριστώ και πάλι... Κώστας Παλαμήδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για μένα, Κώστα, που η νοσταλγία με χαρακτηρίζει, αυτή η επανεκκίνηση που τολμήσαμε να κάνουμε σαν ομάδα, ήταν το «καύσιμο» ώστε να πάρω μπρος, να «σηκώσω τα μανίκια» και να ξαναφέρω στο προσκήνιο μνήμες από εκείνα τα αξέχαστα χρόνια. Όσο για την ΟΝΕΒ, τα όσα γράφω είναι αυτά που έπρεπε να γράψω και νομίζω ότι ήταν χρέος μου γι’ αυτό που ανέφερα με κάθε ειλικρίνεια: «Η Οργάνωση, δικαιούται αναμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της Ιστορίας»!
      Σε προσωπικό επίπεδο -κι εδώ επίσης έπρεπε να το δηλώσω-: Με επηρέασε, με διαμόρφωσε και καθόρισε τη σχέση μου, έκτοτε, με ό,τι είχε να κάνει με τον Πολιτισμό!
      Δεν χρειάζεται να μ’ ευχαριστείς, όλοι θα κάνουμε αυτό που πρέπει και μας αναλογεί.

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Αυτοί οι νέοι της Βενεζουέλας υπάρχουν ακόμα εκεί στην Βενεζουέλα;
    Αν και ταξίδεψα πριν πολλά χρόνια στην Βενεζουέλα με την εταιρία con barco alquilado por Venezolana de Navegación και είχα γνωρίσει πολλούς Έλληνες μετανάστες του καιρού εκείνου, εν τούτοις δεν ξέρω τίποτα για την Ελληνική παροικία των Ελλήνων της ...
    Βενεζουέλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι όλοι, φίλε Γάβο, υπάρχουν διάσπαρτοι στον κόσμο και τώρα από άλλα μετερίζια κάνουν όσα σπούδασαν και βέβαια με οικογένεια, πλέον.
      Ίσως δεν έτυχε να γνωρίσεις κάποιες Κοινότητες που υπήρχαν σε διάφορες πόλεις. Δεν είμασταν πολλοί, αλλά ακουγόμασταν, είχαμε έντονη παρουσία. Κι αυτή την παρουσία, θέλουμε τώρα, μέσω μιας ομάδας με τίτλο: Griegos en Venezuela – El Proyecto
      να την επαναφέρουμε και να την αναδείξουμε για να είναι το παράδειγμα για την επόμενη γενιά.
      Εσύ που ασχολείσαι με τα media, μπορείς να ρίχνεις ματιές σε τούτα δω:
      https://grecoven.blogspot.com/
      https://www.facebook.com/GriegosEnVenezuela/


      Ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  3. Στράτο, πράγματι, άξιζε να αναφέρεις για την Ελληνική Νεολαία της Βενεζουέλας της εποχής εκείνης. Ιδιαίτερα με εντυπωσιάζει το γεγονός για την εκτίμηση που κάνεις, όσον αφορά την Ηχώ της παρουσίας της τότε εκεί και της προσφοράς της.
    Είναι σημαντικό, το ότι νέοι και ευάλωτοι, όχι μόνο δεν αφομοιώθηκαν στο χωνευτήρι της Γης που ζούσαν, αλλά σαν ένας ενωμένος πυρήνας, βάδισαν στ' αχνάρια της Ελληνικής συνείδησης, που κληρονόμησαν από τους γονείς τους και μετέδωσαν τις αξίες του Πολιτισμού μας. Έγραψαν Ιστορία. Και πρέπει οι μεταγενέστεροι να τους τιμήσουν γι αυτό. Κι αν σκεφτεί κανείς την τωρινή κατάσταση της Βενεζουέλας, η ευγνωμοσύνη γι αυτό που είχατε την τύχη να προλάβετε να βιώσετε τότε και να πάρετε μαζί σας σαν Δώρο εσαεί, είναι μεγάλη.
    Βάνα Κοντομέρκου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Βάνα, απρόσμενη η επίσκεψή σου εδώ, όμως τα λόγια σου μου έδωσαν χαρά μεγάλη. Όλη η αλήθεια είναι σε τούτα που έγραψα. Ήταν όντως έτσι όταν οι νέοι εκείνοι εμφανίστηκαν έκαναν μια εξαιρετική ομάδα κι όχι μόνο άνοιξαν μια χαραμάδα πολιτισμού που έλειπε, αλλά μύησαν κι άλλους νέους για να απλωθεί και σ’ άλλες πόλεις. Προσωπικά για εμένα, όπως το γράφω, δεν ήταν χαραμάδα αλλά ολάνοιχτο παράθυρο.
      Τώρα από άλλο μετερίζι γίνεται μια προσπάθεια να εμπλουτιστεί η ιστορία του Ελληνισμού γενικά με όσα στοιχεία μπορεί να γίνει αυτό και μακάρι να γίνει πράξη.

      Σ’ ευχαριστώ και να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή