Να χαμηλώσει το φως… Έχουμε ανάγκη τη σιωπή…

Έτυχε, ένα βράδυ, σε μια πνευματική σύναξη ν’ ακούσω κάποιους στίχους ενός άγνωστου για μένα ποιητή που μέσα μου άφησαν μια γλυκιά γεύση. Ζήτησα μετά από το φίλο Παναγιώτη Πελεκάνο να μου αποκαλύψει το όνομα του ποιητή: «Παναγιώτης Ψαριανός» μου είπε, «συμπατριώτης μου από τη Γέρα της Λέσβου». Η έκπληξή μου ήταν όταν σε λίγες μέρες ο Παναγιώτης, είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει δυο ποιητικές συλλογές του κ. Ψαριανού.

Το περασμένο καλοκαίρι, πάλι έτυχε, φτάνοντας σε μια παραθαλάσσια ταβερνούλα στην Παναγιούδα της Λέσβου με τον φίλο ποιητή Δημήτρη Νικορέτζο, να συναντήσουμε με την παρέα του τον άγνωστο ποιητή κ. Ψαριανό. Μετά τις συστάσεις, του αφηγήθηκα το περιστατικό με τους στίχους του.

Συναντηθήκαμε κι άλλες δυο φευγαλέες στιγμές κι έμαθα ότι πρόκειται για έναν καταξιωμένο οικονομολόγο. Πως τώρα συμβαδίζουν οικονομικά και ποίηση, άντε να το καταλάβεις, παρότι έχω και άλλο παράδειγμα φυσικού και ποιητή.. Τέλος πάντων… Πολλά παράξενα έχω να μάθω ακόμη.

Προ ημερών ο κ. Ψαριανός με τίμησε χαρίζοντάς μου τη νέα του συλλογή «Να χαμηλώσει το φως» από τις εκδόσεις ARTplus, 2013. Το εξώφυλλο κοσμεί πίνακας του μεγάλου ζωγράφου Δημοσθένη Κοκκινίδη και τον πρόλογο γράφει ο Δημήτρης Νικορέτζος. 

Γράφει ο Δ. Νικορέτζος στον πρόλογό του: «Ο Παναγιώτης Ψαριανός, έχει την ψυχολογία ενός πολίτη που θέλει –και πιστεύει πως το μπορεί– να αναδιαμορφώσει τον κόσμο και δεν τον αφήνουν οι άνθρωποι…». Τι το παράξενο… η ίδια ψυχολογία κατέχει κι εμένα από τότε, να θέλω και να μην μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο…

Ο Παναγιώτης (τώρα πλέον ας μου επιτραπεί να τον αποκαλώ έτσι) δείχνει να «σπάει» συχνά τα επαγγελματικά του καθήκοντα και να τραβάει, όπου βρει (μου έκανε εντύπωση αυτό), αδρές γραμμές και πινελιές στίχων…

Ξεφυλλίζοντας λοιπόν την τελευταία συλλογή του διακρίνω την πλούσια λυρικότητα, την ευαισθησία, την απλότητα και την αρμονία που αποπνέουν τα «άτιτλα και σύντομα» ποιήματά του. Καλοδουλεμένα όπως είναι μεταδίδουν στον αναγνώστη τον τρυφερό λυρισμό του με το συνταίριασμα ψυχής και λόγου.

Σταχυολογώ  εδώ μερικά ποιήματά του για να πάρετε μια γεύση κι εσείς.

Έρημες πόλεις, 
αιώνιοι έρωτες, 
αρχαίες κραυγές.

Έχουμε ανάγκη τη σιωπή.

Να αισθανθούμε την ψυχή 
του κόσμου, που αλλάζει,

ν’ ακούσουμε του σύμπαντος 
τη θεία μουσική

κι έκθαμβοι να κοιτάξουμε 
το φως μας που τελειώνει.

Αύριο,
μέσα στων πάντων τη ροή,
θα έχουμε χαθεί.

Ό,τι επέλεξα 
και έπραξα 
αυτό ήμουν.

Το πιο όμορφο ταξίδι 
είναι μέσα στα μάτια σου.

Κι αυτά τα χέρια, 
χαϊδεύοντας τον άνεμο, 
πλάθουνε κόσμους.

Παναγιώτη σ’ ευχαριστώ!